Gepubliceerd in Esta 11 - 2007
Nest

Acteur, theater- en televisiemaker Marcel Musters (47), is mede-oprichter en artistiek leider van theatergroep Mugmetdegoudentand. Hij werd geboren in Tilburg als tweede in een gezin met vier zoons. Hij heeft een relatie met collega-acteur Jeroen Willems en geen kinderen. Zijn ouders zijn allebei overleden.

‘Humor is in mijn werk heel belangrijk. Met de Mug maken we vaak theater- en tv-producties over heftige onderwerpen, maar altijd met humor. Tragikomische figuren vind ik het interessantst, ook om te spelen. Humor om tragiek weg te lachen. Die humor zit in al onze stukken en komt rechtstreeks uit mijn jeugd. Mijn moeder kon dat heel goed: ellende weglachen. Wij hadden met haar vaak de slappe lach, om niets, waar mijn vader dan vaak weer boos om werd.

Ruzie en spanning
Mijn ouders hadden geen goed huwelijk. Er was veel ruzie en spanning in huis. Pas later heb ik me gerealiseerd dat daar vaak drank bij in het spel was. Als kind had ik dat helemaal niet door. Mijn vader was geen lallende alcoholist. Hij was vooral een melancholische, zwaarmoedige man. Ik heb mijn vader als kind overigens maar weinig gezien. Hij was eerst barkeeper en later nachtclubeigenaar. Hij werkte ’s nachts en sliep overdag. Mijn moeder runde het huishouden en het gezin. Mijn vader is gestorven toen ik 21 was, aan een hartstilstand.

Hij was een strenge vader. Zo moest ik op mijn 17e nog altijd stipt om twaalf uur thuis zijn en moesten we goede cijfers halen. Ik denk dat ik door die strengheid een redelijk opstandig mens ben geworden die niet goed autoriteit boven zich duldt. Een enorme doorzetter ook.

Als puber vond ik mijn vader vooral een lastige man, maar, heel cliché, naarmate ik ouder word, word ik milder. Ik denk dat mijn vader eigenlijk in de verkeerde tijd leefde. Vader van vier kinderen in een rijtjeshuis, dat leven paste niet bij hem, maar zo ging dat toen: je trouwde, kreeg kinderen en moest de kost verdienen. De nachtclub, de alcohol, dat was zijn vlucht naar een andere wereld. Diep in zijn hart had hij denk ik artiest willen zijn. Hij hield van artiesten als Edith Piaff en Jacques Brel. Ik denk dan ook dat hij het leven dat ik nu leid, als onafhankelijk acteur, fantastisch zou hebben gevonden en dat mijn drang daartoe grotendeels bij hem vandaan komt.

Tegendraads
Mijn ouders hebben ons altijd gestimuleerd om onafhankelijk te zijn en eigen keuzes te maken. Ik kan me niet herinneren dat ze ooit een keuze van mij hebben afgekeurd. Ook niet toen ik naar de toneelschool wilde en ook niet toen ik, zo rond mijn 19e, vertelde dat ik homo was. Dat was totaal geen issue. Mijn ouders waren allebei katholiek opgevoed, maar deden daar niets aan. Ze waren vrij modern, op hun manier zelfs tegendraads. Zo hebben ze eerst samen gewoond voor ze trouwden.

Mijn moeder was een eigenzinnige, eerlijke en zorgzame vrouw. Tevreden ook, ondanks het slechte huwelijk en het feit dat ze er met vier kinderen grotendeels alleen voor stond. Pluk de dag, tel je zegeningen, dat waren echt haar motto’s. 

Ik lijk op allebei. Ik heb zeker het zwaarmoedige van mijn vader, maar ik kan het ook snel weer omdraaien. Ik ben soms tegen de klippen op positief en dat heb ik echt van mijn moeder.

Zij is een paar jaar geleden overleden aan kanker. In 2004 heb ik met Maria Goos de voorstelling SMOEDER gemaakt, als een soort eerbetoon aan ons beider moeders. Dat was een goed excuus om avonden lang over mijn moeder te praten, wat zeker heeft geholpen om haar dood te verwerken. Ik was een echt moederskindje: erg gehecht aan mijn moeder en ook altijd bezorgd dat haar iets zou overkomen.

Heel tevreden
Als kind heb ik mijn moeder wel eens gevraagd: Waarom ga je niet scheiden? Ik dacht toen ook vaak: Waarom kom ik niet uit een gewoon gezin? Ik heb mijn ouders lang verweten dat ze bij elkaar zijn gebleven. Maar, en daar heb je het cliché weer, nu ik ouder word, zie ik beter: ze hebben hun best gedaan.

Ik heb inmiddels al veertien jaar een goede relatie met Jeroen. Maar het heeft, waarschijnlijk door het voorbeeld van mijn ouders, lang geduurd voor ik kon voelen wat liefde voor mij betekent en voor ik ontdekte dat een relatie ook zonder ruzie kan.

Zo rond mijn 35ste heb ik echter ook besloten dat je je niet eeuwig achter ‘vroeger’ kan blijven verschuilen. Op een gegeven moment is het klaar en moet je het zelf doen. Je moet je eigen leven vorm geven en ik ben heel tevreden mijn leven. Ik leid het leven waar ik als kind van droomde.’